Huzeyfe bin Yemân -radıyallâhu anh- şöyle anlatır: “İnsanlar, Rasûlullah -sallallâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz’e (geleceğe âid) hayırlı işlerden sorarlardı. Ben de aksine, bana da dokunur diye korkarak vukû bulacak şerlerden sorardım. Bu endîşe ile bir keresinde: «−Yâ Rasûlallah! Biz vaktiyle bir câhiliyet ve şer için­deydik. Sonra Allah bize şu hayrı (İslâm’ı) lûtfetti. Acaba bu hayır ve saadetten sonra tekrar bir şer gelecek mi?» diye sordum. Rasûlullah -sallallâhu aleyhi ve sellem-: «−Evet gelecek» buyurdu. Ben: «−O şer ve fitneden sonra tekrar hayır gelecek mi?» dedim. «−Evet, fakat onun içinde biraz fesâd dumanı ve bulanıklığı olacak» buyurdu. «−O, hayrı bulandıran kirlilik nedir?» dedim. Rasûlullah -sallallâhu aleyhi ve sellem-: «−Bazı insanlar benim sünnetimden ayrılarak başka bir yol tutacaklar ve benim getirdiğim hidâyetten başka bir yol gösterici arayacaklar. Onların yaptığı işlerin bir kısmını güzel görürsün bir kısmını da çirkin!» buyurdu. «−(Yâ Rasûlallah!) Bu hayır devrinden sonra yine bir şer ve fesâd devri gelecek mi?» dedim. «−Evet gelecektir. O devirde birtakım dâvetçiler, insanları cehennem kapılarına çağıracaklar. Her kim onların dâvetine icabet ederse, onu cehenneme atacaklar» buyurdu. «−Yâ Rasûlallah! Onları bize târif edebilir misiniz?!» dedim. «−Onlar bizim milletimizin insanlarıdır. Bizim dilimizle konuşurlar» buyurdu. Ben: «−(Yâ Rasûlallah!) O devre yetişirsem bana nasıl hare­ket etmemi emredersiniz?» dedim. «−İslâm cemâatinden ve onların devlet başkanlarından ayrılmazsın» buyurdu. «−Onların bir cemâati ve devlet başkanı yoksa?» dedim. Rasûlullah -sallallâhu aleyhi ve sellem-: «−O zaman mevcut fırkaların hepsinden ayrıl (evine çekil!) Velev ki bu ayrıl­ma, bir ağaç kütüğünü ısırmak kadar meşakkatli olsa bile, artık ölüm gelinceye kadar tefrikaya yaklaşma!» buyurdu.” (Buhârî, Menâkıb, 25, IV, 178; Müslim, İmâre, 51, 52)